Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Παρουσίαση ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΥ ΡΕΣΑΛΤΟ -Κέρκυρα 5 Αυγούστου 2012

Παρουσίαση ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΥ ΡΕΣΑΛΤΟ -Αθήνα ART GARAGE 6 Ιουνίου 2012


Παρουσίαση ΝΥΧΤΕΡΙΝΟΥ ΡΕΣΑΛΤΟ -Αθήνα ART GARAGE 6 Ιουνίου 2012


ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ


Μοναχικοί περίπατοι στην πόλη που αγάπησα…
Μαθαίνεται άραγε η μοναξιά;
Απόλυτη, σκληρή, αδιάλλακτη... απαραίτητη!
Στην κυριαρχία της διαλογίζεσαι, μετριέσαι με τον εαυτό σου, δημιουργείς!
Διαχρονικός ο πλους της ωρίμανσης,
εικόνες, λέξεις, αισθήσεις που τρυφερά πάλιωσαν
διασκορπίζονται στην γκρίζα προκυμαία.
Στην υγρή ανάσα του απόβροχου έκλαψα πολύ
για αυτά που δεν γνώρισα
αλλά ονειρεύτηκα και αγάπησα με πάθος
για την απώλεια των αγαπημένων.
Η αφαιρετικότητα αφυπνίζει την αντίληψη.
Δυνατή η αίσθηση των απουσιών
αναλογίζεσαι αυτό που λείπει, αισθάνεσαι την ανάγκη του.
Αγάπησα τις πολύχρονες πληγές της ψυχής
αφουγκράστηκα τις σιωπές σου.
Η δύναμη των ματιών πυρφόρα φανερώνει όσα τα χείλια δεν τολμούν.
Η σιωπηρότητα είναι υποτέλεια στον φόβο της έκφρασης των ανομολόγητων,
χίμαιρες και ψευδαισθήσεις σε τυραννούν.
Τα αισθήματά σου φειδωλά φυλλορροούν στου φθινοπώρου την ψυχρή ανάσα.

 Από το ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΡΕΣΑΛΤΟ
Φωτο: Βασίλης Δουκάκης
ΝΥΧΤΟΠΑΡΩΤΙΤΗΣ ΧΡΟΝΟΣ

Αγαπημένη η ώρα αυτή, παραπονεμένη,
βυθίζεται ο ήλιος στον αιθαλώδη ορίζοντα,
κατεβαίνει αργά η εξουσιαστική νύχτα.
Στον νυχτοπαρωρίτη χρόνο
καρφιτσωμένες στιγμές που ξεγλίστρησαν από τις ζωές μας.
Κατακλύζουσα αίσθηση
οι ρυθμοί των ασημένιων κυμάτων,
οι βάρκες που λικνίζονται με τα πανιά στ’ αγέρι,
το βαθύ, μελωδικό βουητό της θάλασσας.
Στην υδάτινη ψυχή της θα χαθώ
να λικνιστώ, να ονειρευτώ, να ταξιδέψω,
να αρμενίσω το μέλλον.
Στις φωτοσκιάσεις του λυκόφωτος
θα ορίσω τον ορίζοντά μου,
σπάζοντας την αλυσίδα φθαρτών πραγμάτων.
Τροχοπέδη των ονείρων μου το ταξίδι.

Απο το ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΡΕΣΑΛΤΟ
Φωτο:   Βασίλης Δουκάκης

Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

ΑΣΤΟΛΙΣΤΟΙ ΣΤΙΧΟΙ


Περνά η ζωή
μέσα από μακρές σιωπές.
Ακολουθώ τους αθόρυβους ήχους της,
ανηφορίζοντας αργά τα δρομάκια της σκέψης.
Πατώντας στα σκαλοπάτια των στίχων
αναζητώ ταυτότητες και ορισμούς για τον άνθρωπο.
Στις μικρές μου ανακωχές φιλοξενώ το παρελθόν,
καλωσορίζω κρυμμένες εικόνες, σκόρπιους ψιθύρους,
μουσικές, μυρωδιές, χρώματα.
Στην απέραντη θάλασσα των λέξεων βυθίζομαι
φτιάχνοντας αστόλιστους στίχους.

Απο τον Νίκο Παργινό

Η κυκλοφορία της νέας ποιητικής συλλογής της φίλης  
Έφης Μαχιμάρη υπό τον τίτλο  
«Νυχτερινό Ρεσάλτο» συνέπεσε με την κολακευτική της πρόταση να γράψω δυο λέξεις για τα ποιήματά της στο οπισθόφυλλο του βιβλίου. Με χαρά αποδέχθηκα την τιμητική της πρόταση μιλώντας για την ποίησή της και τη νέα της δουλειά, όχι μόνο γιατί σέβομαι και εκτιμώ ως άνθρωπο την Έφη, αλλά γιατί ήξερα εκ των προτέρων πως τα ποιήματα της αποτελούν κάτι το ιδιαίτερο που αξίζει κανείς να στρέψει το αναγνωστικό του ενδιαφέρον προς τη μεριά τους. Κι έτσι η χαρά μου για την κυκλοφορία της νέας της ποιητικής συλλογής είναι πολλαπλή, αφού στο πρόσωπό μιας καλής φίλης αναδεικνύεται σε τόσο δύσκολες εποχές η τέχνη της ποίησης, αλλά και γιατί η ποιητική της συλλογή αποτελεί κομμάτι μιας νέας εκδοτικής προσπάθειας που διακατέχεται από νεανικό ενθουσιασμό και όρεξη για δουλειά. Καλοτάξιδο λοιπόν το «Νυχτερινό Ρεσάλτο».


Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

Μια δημιουργική περιπλάνηση στα σκοτεινά μονοπάτια της νοσταλγίας, της μοναξιάς και της μελαγχολίας. Ένα ταξίδι με άρωμα γλυκιάς αυταπάτης στο περιθώριο του νυχτερινού μανδύα που στοιχειώνει το παρελθόν και τα δεσμά της οδύνης, γυρισμός και δοκιμασία, γεμάτο μακρές σιωπές, βασικές αλήθειες, άγριες προσμονές, σαγηνευτικούς στοχασμούς και ψίθυρους που αφυπνίζουν τις αισθήσεις. Μια συνειδησιακή απόδραση από τετριμμένες ασήμαντες υποθέσεις, μια αναμέτρηση με τον ίδιο τον φόβο, τη μοναχικότητα και την άγρια προσμονή της προσωπικής ολοκλήρωσης.
Η Έφη Μαχιμάρη με τη νέα ποιητική της συλλογή, σπάει τη σιωπή της καθήλωσης και του μαρασμού και διαχειρίζεται το αναπάντεχο με τρόπο μοναδικό και εξαιρετικό. Διψασμένη να ξορκίσει τη μοναξιά και τις μακρές σιωπηρές στιγμές ακροβατεί στης μελαγχολίας τις ευαίσθητες χορδές, συμμαζεύει υπολείμματα ονείρων, περιφρουρεί μικρά μυστικά της ψυχής και βρίσκει το κατάλληλο χρώμα για να βάψει τα όνειρά μας στο αιώνιο κυνήγι της ψυχής, στο μακρινό ταξίδεμα του έρωτα. Περιπλανιέται στον κόσμο της συνεχόμενης νύχτας μετρώντας καρφιτσωμένες στιγμές που ξεγλίστρησαν από τις ίδιες τις ζωές μας. Κι εμείς, κοινοί δραπέτες και λαθρεπιβάτες της νύχτας ακολουθούμε τα χνάρια της σκέψης της, ζώντας την πεμπτουσία του ταξιδιού της, αφήνοντας τον χρόνο με τις αποσκευές του να αναμετρηθεί με τη μαγεία της ίδιας της ζωής.

Νίκος Παργινός - Συγγραφέας

                   ΝΟΣΤΟΣ

Χρώμα έψαχνα να βάψω τα όνειρα
και μια λιακάδα να απλώσω τη ζωή μου.
Ρισκάρισα στου ακατάπαυστου ανέμου το κάλεσμα
έλυσα για ταξίδι στα ανοιχτά, στο άγνωστο,
... προσπερνώντας τα δεδομένα, τα σίγουρα.
Θολή η ρότα χωρίς της σιγουριάς τον φάρο
χωρίς ένα άλλοθι για τα λάθη μου.
Αφρούρητη! Ναι, θα ξαναπληγωθώ,
άλλωστε τι ήρθα στη ζωή να κάνω...
να δραπετεύσω από τα δεσμά της οδύνης
να φιλήσω τον ήλιο στο στόμα.
Στροβιλίζομαι ανοιχτά στου πελάγους
το κρηπίδωμα, στον κατάπλου του βοριά
με την καρδιά παραδομένη στων κυμάτων τον αγριεμό
αναμετριέμαι με τον φόβο.
Χάθηκα... γύρω μου μόνο θάλασσα...
και νύχτα... νύχτα της καταιγίδας...
Πόσο θυμώνεις θάλασσα αλμυρή,
θάλασσα απέραντη... θάλασσα μακρινή
στον σιωπηρό βυθό σου κρατάς κομμάτια της ψυχής μου.
Σε ποιον απόμακρο τόπο θα με οδηγήσεις
να αφήσω τα αποθέματά της,
σε ποια στεριά τις προσδοκίες,
σε ποιο λιμάνι θα με βγάλεις με την αρμύρα στα χείλια,
να μετρήσω τις απώλειες των ονείρων, των πόθων, των ερώτων.
Εξαπατήσεις, παραπλανήσεις.
Αγάπησα ό,τι με αφάνισε.
 
Ποιητική συλλογή ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΡΕΣΑΛΤΟ

Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012



ΠΑΡΕ ΜΕ ΜΑΖΙ ΣΟΥ

Σύννεφο λευκό, απλωμένο νωχελικά
στο γαλάζιο του ουρανού
η αγκαλιά σου.
Μέσα στην γαλήνη της θα χαθώ,
μαζί με τα όνειρά μου
Αραξοβόλι θα οδηγήσω
το καράβι της ψυχής μου
Χορδές τεντωμένες
οι αισθήσεις στην αναμονή.
Παράθυρο ορθάνοιχτο στην απεραντοσύνη
το κορμί περιμένει
να ‘ρθεις
ήλιος του καταμεσήμερου,
καυτός
να πυρπολήσεις τον ιστό της μοναξιάς
που κρατάει την ψυχή πλεγμένη στο αδιέξοδο.
Μην αργείς καρδιά μου !
Μόνο εσύ μπορείς
με ένα βλέμμα σου, να ανάψεις τα φώτα
στην μεγάλη σάλα του σύμπαντος.
Κάτω από το φεγγαρόφωτο
θα περπατήσουμε πλάι –πλάι
στην νοτισμένη αμμουδιά.
Ένα τυχαίο άγγιγμα
στο γυρισμένο μανίκι
του λευκού πουκάμισου,
κρεμασμένο μισοφέγγαρο στο μπράτσο σου
φτερούγα ανοιγμένη
θα φυλακίσει το κορμί.
Ακουμπώ στον λαιμό σου
νοιώθω στο στήθος σου
να χτυπά η καρδιά του κόσμου.
Η σάρκα σου πάλλεται ζεστή
ήρεμη φωτιά γλυκαίνει την ψύχρα της νυχτιάς.
Με παρασύρει η μέθη της μυρωδιάς του κορμιού σου ,
ανακατεμένη με την φρεσκάδα φρεσκοπλυμένου πουκάμισου.
Γίνομαι ένα μ’ εσένα
τα κορμιά μας διαπερνάει το καλοκαιρινό αεράκι
Σκιρτώ.
Το νοιώθεις
Με σφίγγεις πάνω σου
Ωραίος ,χαμογελαστός, αγέρωχος .
Κοίταξε με στα μάτια
Όπως εσύ ξέρεις
χάνομαι ,βυθίζομαι στην ατέλειωτη
ερωτική περιπέτεια των ματιών μας.
Τίναξε τις φτερούγες σου
πάρε με μαζί σου
μακριά
από την θλίψη του κόσμου.

ΑΙΣΘΗΣΗ

Στις λίμνες των ματιών σου
που ονειρεύονται
χαράζει η μέρα το χαμόγελο της.
Απλώνω τα χέρια
σε αγγίζω.
Η ζέστη της παλάμης σου
διαχέεται στο κορμί ,
επανέρχεται η ζωή μέσα μου.
Ο ήχος της φωνή σου
χρωματίζει την στιγμή .
Απίστευτο!
πως μια τόσο δα στιγμούλα
κρατάει τόσο πολύ!
Υπέροχη αίσθηση
η νωχελικότητα του χρόνου

ΠΑΛΙΟ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ
Το χτύπημα της πένας
βαρύ πάνω στα τέλια.
Ξεδιπλώνονται οι νότες
από του τρίχορδου τα στήθη
στης νύχτας την αναμονή.
Τα δάχτυλα κροταλίζουν στον αέρα ,
κύμα ακαταλάγιαστο
το μεράκι
παρασύρει τον νου, το κορμί.
Αφήνομαι.
Τα πόδια χαράζουν βήματα κυκλωτικά
στο μονοπάτι της θλίψης.
Το χτύπημα των χεριών
Ρυθμικά κρατεί το ίσο.
Ακολουθούν τα βήματα στρωτά, κοφτά,
πατώ ζερβά ,δεξιά
ξεγελώ …..ξεφεύγω του πόνου.
Στροβιλίζομαι .
Ανοίγω τα χέρια ,
φτερούγες λευκές αιωρούνται,
στο κενό του χρόνου,
εξωραΐζουν την σκιά της απουσίας.
Σφαλίζω τα βλέφαρα
μην διαφύγει το δάκρυ
αυθάδικο κυλάει στο μάγουλο, αργά
σταματώντας στα χείλη ,αλμυρό.
Ένας λυγμός κείτεται
στο καλογυαλισμένο παρκέ
τον φέρνω βόλτα
πατώ στα σκόρπια, ματωμένα γαρύφαλλα,
Σκηνικό φωτιάς
προετοιμασμένο, προσαρμοσμένο
στην ιεροτελεστία της ψυχής
για τον αποχαιρετισμό
στον φόβο του θανάτου.

Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012

ΜΠΟΡΑ

Έριξες μια μπόρα
Θεέ μου !
Νότισε η ψυχούλα μου.
... Μα …έβγαλες
ήλιο καλοκαιρινό
και άνοιξες
παράθυρο στον ουρανό
να περάσει ολόφωτος
να στεγνώσει την βρεγμένη μου
ψυχή.
Χαμογέλασε
κλείνοντας το μάτι
Ξεκίνα….
Πιάσε την ζωή
από την ανατολή της
εγώ
είμαι πάντα εδώ
να στεγνώνω της καρδιάς
τα βρεγμένα
Σ΄ ευχαριστώ
Για της ζωής
τις ανατολές,
της ψυχής
τα καλοκαίρια .

Ποιητική Συλλογή ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Ο πίνακας της ζωγράφου ΕΙΡΗΝΗΣ ΠΕΝΝΑ

Έμπνευση: ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Έμπνευση: ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ: ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΕΦΗ ΜΑΧΙΜΑΡΗ Εκδόσεις "Αλεξάνδρεια" Σελίδες 55 «Οι σταθμοί των τρένων δεν ανήκουν σε κανέναν απλά τους δανειζόμα...


ΔΙΑΦΑΝΗ ΣΤΙΓΜΗ

Ταξιδεύει το βλέμμα
Από το ανοιχτό παράθυρο
στο απέραντο του ουρανού
... Λευκό σύννεφο απλωμένο
στον μενεξεδί ορίζοντα
πλανιέται στο χρυσαφένιο απόγευμα.
Έρωτας – φως
Αρχή –τέλος
Το πλοίο γλιστρά απαλά
έξω από το λιμάνι
Έτσι απαλά
γλιστράει η ψυχή μου
από τα χέρια σου
Τρεμοπαίζει το δάκρυ
στην άκρη του ματιού
μέχρι να κυλήσει
και να φωλιάσει
στην βαθιά ρυτίδα της απουσίας.

Απο την ποιητική συλλογή
''Χαμόγελα της μοναξιάς''
Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Η 45χρονη της πρώτης ποιητικής συλλογής έρχεται απο μια συνοικία του κέντρου των Αθηνών την Κυψέλη. Όπως γράφει η εφηβεία της επηρεάστηκε απο την Μεταπολίτευση ,τα φοιτητικά κινήματα και την μεγάλη πολιτισμική έκρηξη. Αυτές είναι οι αποσκευές της ,οι πρώτες ,τις οποίες διαδέχθηκαν ,πάλι με τα δικά της λόγια <<η λογική των σπουδών και της εργασίας. Και ήταν σκληρή η πραγματικότητα : απουσίες, μοναξιά, ίντριγκες, εξουσία >> .Μια περίπτωση όπως χιλιάδες ,εκατοντάδες  ίσως που πίστεψαν με τον ενθουσιασμό της ζωοδότρας νεότητας, αλλά γρήγορα απογοητεύτηκαν, γιατί οι ιδέες ακόμη δεν έγιναν τροφή κι εκεί που έγιναν χόρτασαν λαούς και συνειδήσεις .Όμως το σχόλιο της δεν είναι κοινωνικό, γιατί είναι ο  έρωτας, ο οποίος δίνει τον ρυθμό σε αυτά τα ποιήματα ατόφιου λυρισμού, με τα φυσικά στοιχεία σαν παγανιστικά στοιχειά που στοιχειώνουν, να κάνουν καλά την δουλιά τους. Στην περίπτωσή της, δεν έχει εκχωρήσει όλα τα υπάρχοντά της στην ψυχοβόρα απογοήτευση δεν έχουν μπεί οι τίτλοι του τέλους. Ακόμη αναπνέει κι αναπνέει, όχι όπως ο παρ΄ολίγον πνιγμένος βγαίνει στην επιφάνεια των κυμάτων και κολυμπά με κατεύθυνση προς την ακτή φωνάζοντας βοήθεια! Είναι η ήρεμη ενατένηση του ελληνικού φωτός ,αυτά τα λιμανάκια της παλιάς Ελλάδας που όσο αντέχουν επικροτούν τα στοιχειώδη της απαλότητας της << Διάφανης Στιγμής>> : Έρωτας-φώς/ Αρχή -τέλος/ Το πλοίο γλιστρά απαλά / έξω απο το λιμάνι/Έτσι απαλά /γλυστράει η ψυχή μου/ απο τα χέρια σου>.

Από την Βιβλιοθήκη της Ελευθεροτυπίας
Ξεφυλλίζοντας με τον ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΛΑΜΑΡΑ
Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2007

ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ
Εκδόσεις  ''ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ''
Πίνακας  Εξωφύλλου: ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΝΑ
Η Εναλλακτική 

ΛΙΜΑΝΙ


Ήρθε κι άλλο πλοίο
Γυαλίζουν τα φινιστρίνια
μικροί ήλιοι
... στις χρυσές ανταύγειες
του δειλινού.
Ότι αναζητώ ίσως με περιμένει
εκεί
στο υδάτινο δωμάτιο
με τα μεγάλα όστρακα.
Ένας μικρός πλανόδιος
πουλάει κίτρινα φαναράκια
μου χαμογελάει,
κλείνει το μάτι
θα έρθει…..θα έρθει.
Μάταια !
Περιμένω το επόμενο πλοίο
εδώ στην προκυμαία
παρεούλα
με το φαναράκι της ψυχής
αναμμένο
μη και δεν με δεις
και προσπεράσεις .
Αλλιώς
θα κλειστώ
στο μεγάλο όστρακο
λευκό μαργαριτάρι
περιδέραιο
της λησμονιάς .

Από την ποιητική συλλογή ''Χαμόγελα της Μοναξιάς"
Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Ο πίνακας είναι εργο της ζωγράφου Ειρήνης Πέννα

ΠΡΩΙΝΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ


Πρόσωπα γαληνεμένα
αφημένα στην πρωινή λιακάδα
στα μάτια τους υπολείμματα της νύχτας
... σκορπίζονται στο πέρασμα της Κυριακής.
Η μυρωδιά του αχνιστού καφέ
γλιστράει στο λευκό σοκάκι.
Κατηφορίζοντας στο λιμάνι
ο ήχος της ζαριάς
ολοένα ξεμακραίνει
Σπίτια κατάστηθα στον ήλιο
τυλιγμένα σε φως γλυκό ,μελένιο
Ακουαρέλες που παιχνιδίζουν
στον λευκό τους φόντο
τα χρώματα και η υγρασία.
Πίσω απ΄ τα κατάρτια
αστράπτουσα η θάλασσα κυματίζει
χιλιάδες αχτίδες σπινθηροβολούν στην αγκαλιά της.
Τι νομίζεις …
Μια τόσο δα μικρή
σπινθηροβόλα αχτίδα
χρειάζεται η ψυχή για να γραδάρει.

Απο την ποιητική συλλογή ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ

Ο πίνακας είναι της ζωγράφου ΕΙΡΗΝΗΣ ΠΕΝΝΑ