ΝΟΣΤΟΣ

Χρώμα έψαχνα να βάψω τα όνειρα
και μια λιακάδα να απλώσω τη ζωή μου.
Ρισκάρισα στου ακατάπαυστου ανέμου το κάλεσμα
έλυσα για ταξίδι στα ανοιχτά, στο άγνωστο,
... προσπερνώντας τα δεδομένα, τα σίγουρα.
Θολή η ρότα χωρίς της σιγουριάς τον φάρο
χωρίς ένα άλλοθι για τα λάθη μου.
Αφρούρητη! Ναι, θα ξαναπληγωθώ,
άλλωστε τι ήρθα στη ζωή να κάνω...
να δραπετεύσω από τα δεσμά της οδύνης
να φιλήσω τον ήλιο στο στόμα.
Στροβιλίζομαι ανοιχτά στου πελάγους
το κρηπίδωμα, στον κατάπλου του βοριά
με την καρδιά παραδομένη στων κυμάτων τον αγριεμό
αναμετριέμαι με τον φόβο.
Χάθηκα... γύρω μου μόνο θάλασσα...
και νύχτα... νύχτα της καταιγίδας...
Πόσο θυμώνεις θάλασσα αλμυρή,
θάλασσα απέραντη... θάλασσα μακρινή
στον σιωπηρό βυθό σου κρατάς κομμάτια της ψυχής μου.
Σε ποιον απόμακρο τόπο θα με οδηγήσεις
να αφήσω τα αποθέματά της,
σε ποια στεριά τις προσδοκίες,
σε ποιο λιμάνι θα με βγάλεις με την αρμύρα στα χείλια,
να μετρήσω τις απώλειες των ονείρων, των πόθων, των ερώτων.
Εξαπατήσεις, παραπλανήσεις.
Αγάπησα ό,τι με αφάνισε.

 

Ποιητική συλλογή ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΡΕΣΑΛΤΟ