ΠΑΛΙΟ ΖΕΙΜΠΕΚΙΚΟ
Το χτύπημα της πένας
βαρύ πάνω στα τέλια.
Ξεδιπλώνονται οι νότες
από του τρίχορδου τα στήθη
στης νύχτας την αναμονή.
Τα δάχτυλα κροταλίζουν στον αέρα ,
κύμα ακαταλάγιαστο
το μεράκι
παρασύρει τον νου, το κορμί.
Αφήνομαι.
Τα πόδια χαράζουν βήματα κυκλωτικά
στο μονοπάτι της θλίψης.
Το χτύπημα των χεριών
Ρυθμικά κρατεί το ίσο.
Ακολουθούν τα βήματα στρωτά, κοφτά,
πατώ ζερβά ,δεξιά
ξεγελώ …..ξεφεύγω του πόνου.
Στροβιλίζομαι .
Ανοίγω τα χέρια ,
φτερούγες λευκές αιωρούνται,
στο κενό του χρόνου,
εξωραΐζουν την σκιά της απουσίας.
Σφαλίζω τα βλέφαρα
μην διαφύγει το δάκρυ
αυθάδικο κυλάει στο μάγουλο, αργά
σταματώντας στα χείλη ,αλμυρό.
Ένας λυγμός κείτεται
στο καλογυαλισμένο παρκέ
τον φέρνω βόλτα
πατώ στα σκόρπια, ματωμένα γαρύφαλλα,
Σκηνικό φωτιάς
προετοιμασμένο, προσαρμοσμένο
στην ιεροτελεστία της ψυχής
για τον αποχαιρετισμό
στον φόβο του θανάτου.