Πέμπτη 23 Μαρτίου 2017

Συνέντευξη του Νίκου Ξυδάκη στην Έφη Μαχιμάρη

Τον πρωτογνωρίσαμε την εποχή της μεταπολίτευσης ,μια εποχή που μεσουρανούσε το πολιτικό τραγούδι ,οι μουσικές του Μίκη και του Μάνου .Εκείνος με μια μουσική απρόβλεπτη ,Ανατολίτικη μεν αλλά με μια αισθητική που έκανε την διαφορά ,δεμένη άριστα με τον ανατρεπτικό ,ιδεολογικό ,ποιητικό λόγο του Μανώλη Ρασούλη και τον λυγμό της φωνής του Νίκου Παπάζογλου  έκανε την καρδιά μας να ντεραπάρει το 1978 με το άκουσμα αυτού του δίσκου ..την εκδίκηση της γυφτιάς. Μια ολόκληρη γενιά τον αγάπησε και ακολούθησε την μουσική του πορεία μέσα στο χρόνο.


ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ

Το ρολόι της πόλης χτυπά
εγκλωβισμός του χρόνου
μέσα στο νυχτέρεμα που πνέει άνοιξη
ετοιμόγεννη η γη μοσχοβολά
απ της ξαφνικής βροχής το χάδι
Ασημένιες λωρίδες φεγγαρόφωτου
τρυπώνουν από τις γαλάζιες γρίλιες
παιχνιδίζουν στον τοίχο της σάλας
φωτίζοντας φειδωλά
το αντίγραφο του Baldung.
«Οι ηλικίες και ο θάνατος»
πρώιμη αναγέννηση
πρώιμος θάνατος
η μοίρα των εραστών.
Τιμωρία της νεότητας!
Πώς βγήκε στον κόσμο
θρασύς, απαιτητικός, ατίθασος
σημάδι των θεών στο κορμί του Οιδίποδα
στην αγκαλιά της Μήδειας
στο μέτωπο του Κάιν!
Πώς κυριαρχεί στον χρόνο,
στην ιστορία,
στις ψυχές!
Της ζωής ύστατη πράξη!

ΑΚΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ
Εκδόσεις Γαβριηλίδη


ΜΝΗΜΕΣ

Από άνοιξη σε άνοιξη
κύλησε ο χρόνος
Οι ερωδιοί γυρνούν
και εγώ ακόμα κλεισμένη στο παλιο σπίτι
λέω στο εαυτό μου
την ίδια ιστορία
Καθισμένη στην πολυθρόνα της μητέρας
δίπλα στο εγκαταλελειμμένο εργόχειρο
με το μικρό ασημένιο βελονάκι καρφιτσωμένο
στην μισοτελειωμένη δαντέλα των αναμνήσεων της
ανάμεσα σε φωτογραφίες εκλιπόντων και επετείων
επανατοποθετώ τον εαυτό μου
στο παλιό γνώριμο περιβάλλον
εκείνο της χαμένης νιότης
αφήνοντας το παραμύθι να με ξαγρυπνήσει.


ΑΚΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ.....Εκδόσεις Γαβριηλίδη

Συνέντευξη του Γιώργου Μεράτζα στη Έφη Μαχιμάρη

Μεταπολίτευση ..απουσία …διακριτική επάνοδος ..Ήπειρος …η διαδρομή αυτού του σπουδαίου καλλιτέχνη  Γιώργου Μεράτζα...

Συνέντευξη της συγγραφέως Ελένη Πριοβόλου στην Έφη Μαχιμάρη

Μετά φόβου....το τελευταίο της βιβλίο .Ενα βιβλίο ,ενας κύκλος ζωής που μέσα χωράμε όλοι μαζί ..μαζί γιατί μόνο συλλογικά μπορούμε να απαντήσουμε στα υπαρξιακά μας ερωτήματα να βρούμε τον βαθύτερο στόχο σαν ψυχές και σαν πολίτες

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ''Ο ΣΑΙΤΕΥΤΗΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ''




Πέρσι τέτοια εποχή ανταμώσαμε με τον Οθωνα και τον Αντρέα ,μεσημέρι Κυριακής κάπου στο Μεταξουργείο όπου έπαιζαν μουσική και τραγουδούσαν μαζί με τον Σπύρο Πετρουλάκη. Και πιστέψτε με ήταν ένα μεσημέρι που έμεινε στην μνήμη μου ....θες η μουσική ,το άκουσμα ,η ρακή ,η μέθεξη της παρέας .Και η μνήμη ξέρετε δεν ξεγελιέται όταν δημιουργείται από στιγμές ανεξίτηλες .

Μετά από λίγες μέρες ο Όθωνας σε αυτόν εδώ το χώρο και μάλιστα στην παρουσίαση της Εξομολόγησης του Σπύρου Πετρουλάκη μου μίλησε για την δουλειά του  Σε λίγες μέρες ήρθε σπίτι μου το cd… του κόσμου ο Σαϊτευτής.


Τα λίγα λόγια που θα σας πω για την δουλειά του Όθωνα δεν διεκδικούν την αξία ενός κριτικού λόγου ..ξέρετε δεν είμαι μουσικός για να σταθώ ειδικευμένα στα  του κόσμου τον Σαϊτευτή .

Θα είναι μόνο αυτά που κίνησαν τον κόσμο μιας απλής ακροάτριας  και πάνω από όλα ο τρόπος που το πέτυχαν αυτό. Η μουσική και ο στίχος πετυχαίνουν να αξιώνονται όταν κινητοποιούν τις ευαισθησίες , δονούν την ψυχή και μας ταξιδεύουν.

Αυτό το ταξίδι  με το κουρσάρικο του Όθωνα ήταν μια αξέχαστη εμπειρία .Οι μουσικοί του δρόμοι  με σύμμαχο  την σημαντική ποιητική στιχουργική ,τους εξαίρετους  μουσικούς  ,την φωνή του Ανδρεα Φασάκη και της Ειρήνης Δερέμπεη αλλά κυρίως την βαριά μουσική κληρονομιά της Κρήτης  κατάφεραν να εγείρουν  συγκινήσεις  και να κάνουν το ταξίδι  στο νότο αξέχαστο.

Ήχος απόλυτα δικός του  με έναν αέρα φρεσκάδας ,ήχος με δυναμική και λυρισμό που δίνει άλλη διάσταση στην συνέχεια της παραδοσιακής κρητικής μουσικής. Στίχοι  ,μεστοί ,απέριττοι που δημιουργούν εικόνες και στοχεύουν στην ψυχή ....σαν

την μοναξιά που μ αγαπά ,βαθιά κι απελπισμένα

πόσες φορές την πρόδωσα να σκέφτομαι εσένα.... ο απόλυτος ερωτικός λόγος

ή ..ανοιξε σκέψη τα φτερά  του πόνου να ξεφύγω

μήπως γλυτώσω του γκρεμού  που πέφτω λίγο –λίγο  με εκείνο το απίστευτο πάντρεμα φλαμέγκο κιθάρα και λύρας .Νοιώθεις να πατάς πάνω στην θάλασσα να σεργιανάς στο κύμα ,να ψάξεις τον Σαιτευτή στην φυλακή της καρδιάς του .

Μια μουσική και ποιητική δημιουργία ο Σαιτευτής .Ξέρετε καλύτερα από μένα πως για έναν Κρητικό η μαντινάδα είναι κάτι παραπάνω από μερικές αράδες λέξεις .Είναι η ίδια η ψυχή του και ότι μιλεί σε κείνη ,ότι συναίσθημα πηγάζει από μέσα της αγάπη ,έρωντας ,πόνος ,χωρισμός μοναξιά.

Ένα ριζίτικο είναι η ιστορία του η λευτεριά ,ο θαυμασμός στους αντρειωμένους , η αγάπη στον άνθρωπο  και στην φύση  Και όταν αυτοί οι στίχοι αγκαλιάζονται από την λύρα ,το λαούτο το μαντολίνο ,το κανονάκι και όλα αυτά τα μουσικά όργανα που ακούγονται εναρμονισμένα στο cd νοιώθουμε και μείς που δεν είμαστε Κρητικοί πόσο γερά είναι ριζωμένη στο είναι μας η κρητική μουσική παράδοση

Ο Όθωνας και οι συντελεστές του  Σαϊτευτή δείχνουν πως ξέρουν να πατούν καλά στην παράδοση του τόπου τους και να την υπηρετούν  με μεράκι ,γνώση ,ήθος και συνέπεια .

Μαντινάδες και ριζίτικο ,κοντυλιές και Ρωτόκτιτος ,μαλεβυζιώτης ,ταμπαχανιώτικο  όλες οι κουσικές της Κρήτης δωσμένες απο όλους αυτούς τους άξιους μουσικούς με λυρισμό και σεβασμό στο κληροδότημα τους .

Τολμώ να πω  πως παίρνει άξια την σκυτάλη από τις γενιές των μεγάλων δημιουργών  και είναι σημαντικό στις μέρες μας να ξεχωρίζουν και να αναδεικνύονται αυτές οι εξαιρετικές προσπάθειες μέσα από το  της μόδας καταιγιστικό μπαράζ  περι κρητικής μουσικής και παράδοσης  που βασανίζει ,κουράζει και εμάς που αναζητούμε το ιδιαίτερο.

Ακούγοντας αυτή την δουλειά το ένοιωσα και λέω με σιγουριά πως η Κρήτη εξακολουθεί να δίνει πολλά και πολύτιμα σε μουσική ,σε στίχους  και σε καταξιωμένους μουσικούς.

Τα τραγούδια του cd είναι τραγούδια που ο χρόνος δεν θα τα ρίξει στην λήθη. Γιατί ότι βγαίνει από την καρδιά και την γνώση ο χρόνος τα σέβεται, παραμερίζει και συμπορεύεται στο ταξίδι τους.

Είναι ένα ελπιδοφόρο γίγνεσθαι .Ελπιδοφόρο γιατί υπάρχουν δημιουργοί σαν τον Όθωνα που επιμένει με πείσμα σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς γεμάτους κουρασμένες ψυχές να κρατήσει την λάμψη της κρητικής μουσικής μέσα στην μουντάδα της φθοράς αυτών των καιρών μιας φθοράς που κάνει τον πολιτισμό μας  φολκλορική ανάμνηση. Αυτή την λάμψη κατάφερε ο Όθωνας και όλοι οι συντελεστές αυτού του cd να την επικοινωνήσουν βγάζοντας μας από την εσωστρέφεια.

Σας ευχαριστώ όλους για αυτό το υπέροχο ταξίδι ...ευχομαι να είναι καλοτάξιδο σε όλες τις θάλασσες!!

Σας ευχαριστώ πολύ!!
Έφη Μαχιμάρη

Ηταν τιμή για μένα να παρουσιάσω το μυθιστόρημα του Νίκου Παργινού



Ο ΣΚΑΛΙΣΤΗΣ ΤΩΝ ΜΠΑΣΤΟΥΝΙΩΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΑΡΓΙΝΟΥ
Νοιώθω ιδιαίτερη τιμή και χαρά που βρίσκομαι απόψε εδώ μετά από πρόσκληση του αγαπημένου φίλου και καταξιωμένου συγγραφέα και Κερκυραίου Νίκου Παργινού .Τον Νίκο τον αγαπώ και τον θαυμάζω .Αγαπώ τον τρόπο που φέρεται και εκφράζεται στους αγαπημένους του ,τον βηματισμό του στην ζωή  και θαυμάζω το συγγραφικό του ταλέντο και την υπέρβαση σε κάθε του βιβλίο.

Θαυμάζω την τεχνική του στο να ρίχνει φώς στην σημαντικότητα των μικρών της καθημερινότητας μας ,των πολύτιμων της ψυχής μας και τον τρόπο που μας υποδεικνύει πώς να πετύχουμε την αίσθηση της πληρότητας. Την ικανότητα του να  προσφέρει λύτρωση και το κυριότερο αφυπνίζει συνειδήσεις

Ο Νίκος Παργινός  σ αυτό το αρμονικό σύνολο των δεκατριών σπονδυλωτών ιστοριών εμμένει στον κύκλο της ζωής που μπορεί να περικλείει  τα μικρά σημαντικά πράγματα που ορίζουν τον άνθρωπο και το συναίσθημα.

Στις δεκατρείς αυτές ιστορίες ο συγγραφέας αναδεικνύει τις ανθρώπινες αξίες καθώς χάνονται σε μια σκληρή καθημερινότητα. Έρωτας και εγωισμός ,προσφυγιά (νοιάξιμο και φιλοξενία ) επανάσταση ,όνειρα που γίνονται σκουπίδια, σκάλισμα των πολύτιμων της ψυχής .Ο άνθρωπος για τον συγγραφέα δεν είναι μόνο μια απλή βιολογική ύπαρξη αλλά μια και πνευματική  και ηθική οντότητα.

Ο σκαλιστής των μπαστουνιών έρχεται σε μια γκρίζα εποχή που χάνουμε τα τελευταία οχυρά της ύπαρξης μας ,τις συντεταγμένες της ψυχής μας. Επίκαιρο αφού αυτά με τα οποία καταπιάνεται είναι θέματα που απασχολούν τον κόσμο διαχρονικά .Με τρόπο επιτηδευμένο λαξεύει σαν χάδι τα ρείθρα της ψυχής μας και σας έμπειρος σκαλιστής μας οδηγεί να βρούμε σαν ζωντανός οργανισμός τις δικές μας αξίες ,τα στηρίγματα μας ,ανοίγοντας μια διαπραγμάτευση με τον εαυτό μας αφού μας περνάει από το παρελθόν μας ,τις παραδόσεις ,τα όνειρα ,τις ελπίδες τον έρωτα, τις αγωνίες ,βάζοντας μας μπροστά στο ηθικό ερώτημα της ζωής.

Ελευθερία ή εξάρτηση –πρόοδος ή πισωγύρισμα - αγάπη ή φόβος -  μοναξιά ή συντροφικότητα.

Η ζωή είναι ένας πόλεμος και ο συγγραφέας μας βάζει στα πεδία των μαχών μας .Εκεί που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον ίδιο τον εαυτό μας ,εκεί που προσπαθούμε να δαμάσουμε ,να χαλιναγωγήσουμε κάθε αρχέγονο ένστικτό τόσο μέσα μας ,όσο και έξω απ τα όρια της εκπνοής μας.

Πυροδοτεί κοινωνικές ζυμώσεις, τολμά ως αρμόζει σε έναν συγγραφέα που πρέπει να σηκώνει το ανάστημα του πάνω από τις περιστάσεις σε μια εποχή βαθιάς κρίσης τον επαναπροσδιορισμό των εννοιών και τον ρόλο τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Το εμείς ,το μαζί αποτελεί μια άρρηκτη συνειδητή και βιωματική έννοια. Το ξερίζωμα της αυταπάτης και της επίπλαστης ευτυχίας πονάει .Πονάει να ξεριζώσεις τα άχρηστα ,τα σκουπίδια που μας έβαλαν στο μυαλό από την ώρα που ήρθαμε στον κόσμο. μαζί θα νικήσουμε τον πόνο, την μοναξιά ,τον φόβο ,την φτώχια .Την μεγαλύτερη φτώχια του ανθρώπου Την κρίση αξιών.

Ο λόγος του συγγραφέα άμεσος ,λυρικός ,ποιητικός τολμώ να πω σκίζει ένα ένα τα ψέματα αυτού του κόσμου καταφέρνοντας να εστιάσει στον πυρήνα της ύπαρξης μας εκεί που βρίσκεται η αλήθεια η δική μας αλήθεια και αμφισβητεί, αναθεωρεί ,διαλέγεται.

Η γραφή του σταθερή και προσανατολισμένη, νους στοχαστικός ,ελεύθερο πνεύμα, θεματοφύλακας των ανθρώπινων ,των ιδανικών που δίνουν νόημα και περιεχόμενο στην ζωή μας και μας κατευθύνουν σε μια ανώτερη Ιθάκη.

Αυτό το αχαρτογράφητο ταξίδι στον πυρήνα μας είναι δύσκολο και πολλές φορές τρικυμιώδες αλλά είναι η ρότα που επιλέξαμε συνειδητά ,το δικό μας ταξίδι στο φως και στην ελευθερία συντροφικά , αλληλέγγυα, ελεύθερα.

Ελευθερία είναι η ικανότητα να ακούμε την φωνή της συνείδησης μας ,το εσωτερικό μας εαυτό που οδηγεί στην ανάπτυξη ,τη ολοκλήρωση στην πραγμάτωση αυτού που εν δυνάμει είμαστε. Ανθρωποι  

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός ,ξεχωριστός και ελευθερώνεται πραγματικά όταν καταφέρει να αποδεσμευτεί από το εγώ του και τους μηχανισμούς άμυνας που χρησιμοποιεί αυτό το εγώ και είναι αναγκαίο πια να ζήσουμε την μαγεία των ανθρώπινων σχέσεων, την μαγεία της αγάπης ,της συγχώρεσης ,της αυτοεκτίμησης. Ο κόσμος ,ο άνθρωπος ,οι αξίες ,οι στόχοι ,τα όνειρα αναζητούν τόπο για να απλωθούν και να επαναδομήσουν όλα όσα γκρέμισαν η μοναξιά , η απομόνωση ,η εσωστρέφεια και το ψέμα. Αυτός είναι ο δρόμος για την επίγνωση ,για την αγάπη .Η αληθινή αγάπη μπορεί να επιτευχθεί όταν πάψουμε να ζητάμε ανταλλάγματα ,όταν δίνουμε χωρίς να περιμένουμε να πάρουμε ,όταν εν τέλει ζούμε αναλλοίωτα στις σκέψεις των άλλων.

Ο σκαλιστής των μπαστουνιών βάζει τάξη στην ζωή μας  σκαλίζοντας τον εσωτερικό απολογισμό ,την αναγνώριση των λαθών και την αλλαγή ρότας .

Βάζει χρώμα στις καινούργιες ανατολές της ζωής μας και ζωή στα όνειρα ακόμα και τα νεανικά μας .Δίνει άλλη διάσταση στο χρόνο να προλάβουμε να αναγνωρίσουμε και να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας ,να δημιουργήσουμε ,να ονειρευτούμε ,να νοιώσουμε πως η χαρά και η ευτυχία πηγάζουν από μέσα μας.

Βιώνοντας το ταξίδι της πνευματικής αφύπνισης θα βρούμε την δύναμη μας ,στην πνευματική υπόσταση , στην ενότητα της ανθρωπότητας στην αγάπη για όλους .

Έφη Μαχιμάρη  
Δεκέμβριος 2016


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑΤΟΣ ΑΚΡΟΝ




Είμαι εδώ μετά από πρόσκληση του συγγραφέα  Μιχάλη Γριβέα αγαπημένος άνθρωπος αφού μας συνδέει μια μακρόχρονη φιλία,μια προσκληση που με τιμά ιδιαίτερα καθώς είμαι στην ευχάριστη θέση να πω δυο λόγια  για το καινούργιο του βιβλίο Το Ακρον των εδόσεων ΙΟΛΚΟΣ.
Αισθάνομαι μεγάλη χαρά γιατί τα τελευταία χρόνια μας ξάφνιασε ευχάριστα με μια πλευρά του που ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι υπήχε ,φαντάζομαι ούτε και ο ίδιος .Εκείνα τα χρόνια ήμασταν επαναστάτες, παλεύαμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Πιστέψτε με αυτό δεν άλλαξε ούτε θα αλλάξει ποτέ. Ακόμα αυτό παλεύουμε ,αυτή την φορά με άλλα όπλα  με  χαρτί και με  μολύβι. Γιατί πώς να το κάνουμε οι άνθρωποι του λόγου και της τέχνης οφείλουν να σηκώνουν  το ανάστημα και τον λόγο τους πάνω από τις περιστάσεις .Δεν ξέρω αν έτσι   μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο ,ή αν ο κόσμος και η εξέλιξη του  αλλάζουν την λογοτεχνία .Όπως και νάχει η λογοτεχνία ,η τέχνη  μας ωθεί να σκεφτούμε και να κρίνουμε .Και μ αυτή την έννοια μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο ακόμα και τον εαυτό μας .Οι καιροί είναι δύσκολοι .Ο πόλεμος σήμερα δεν γίνεται με συμβατα όπλα αλλά έχει πνευματικό χαρακτήρα .Σε αυτόν τον πόλεμο κάποιοι μάχονται με σεβασμό και αξιοπρέπεια ,επιμένουν να υπηρετούν την τέχνη και τον λόγο .Όντας ένας από τους τολμηρούς και μάχιμους της εποχής ο  Μιχάλης επιμένει, επιμένει να δημιουργεί και να μας ταξιδεύει μέσα από τις ιστορίες και τους ήρωες του περνώντας επάξια το όνομα του στις σελίδες της νεοελληνικής λογοτεχνίας.
Το Άκρον είναι επικό και ταυτόχρονα λυρικό μυθιστόρημα που αναφέρεται στον Ελληνισμό τόσο στις δόξες του, όσο και στις τραγικές στιγμές της ιστορίας του .Τουρκοκρατια   Βαλκανικοί πολέμοι ,πρώτος παγκόσμιος ,καταστροφή της Μικρασίας ,Αλβανικός πόλεμος ,γερμανική κατοχή ,εμφύλιο ,αλλά και στη δύναμη του έρωτα της απόλυτης αγάπης.
 Ένα μυθιστόρημα που ξεκινάει με δυναμισμό  Από την αρχή μας εισάγει σε ένα μυστηριακό σκηνικό θανάτου όχι με φοβικό τρόπο αλλά με ένα μεταφυσικό τρόπο κάνοντας , μια απρόσμενη σύνδεση με τις ψυχές αγαπημένων προγόνων, ένα μυστηριακό σκηνικό που μας προετοιμάζει για αυτό που θα συναντήσουμε σταδιακά αλλά κυρίως για το τέλος του μυθιστορήματος .
Αφερηρία η Μάνη ,γκρίζα πέτρα, μύθος και ιστορία ,τόπος αδούλωτος. μοίρα ανθρώπινη κοινή, πόλεμος  ,έρωτας ,θάνατος ,ανθρώπινες σχέσεις , αξίες που μας καθορίζουν, όνειρα αταξίδευτα και η μοίρα που υπόσχεται ,όλα στοιχισμένα  όχι μόνο μέσα στο Ακρον της Μάνης  αλλά και σε όλο τον Ελληνισμό .Μέσα στον χάρτη της ιστορίας των σελίδων του μυθιστορήματος του Μιχάλη  συναντώνται οι αγωνίες των ηρώων για την ελευθερία ,την αξιοπρέπεια και την  αναστύλωση αυτής της πατρίδας.
Άκρον ,εκεί πού ξεκινάει η περιπέτεια του συγγραφέα να καταγράψει αυτό το ταξίδι στην ιστορία μέσα από ένα μέλος μιας Μανιάτικης οικογένειας .Μιας οικογένειας δεμένης με την μοίρα της πατρίδας ,μιας οικογένειας στην δίνη της ιστορίας του τόπου μας από την κρίσιμη καμπή του πεπρωμένου το 1827 τότε που οι τρεις δυνάμεις Βρετανια, Ρωσία, Γαλλία αποφασίζουν να ανατρέψουν τα τότε δεδομένα ,τότε που στον υγρό τάφο της Πύλου βρίσκεται και ο τελευταίος Μανιάτης που έχει δώσει το αίμα του για την απελευθέρωση της Ελλάδας. Αυτή την βαριά κληρονομιά των προγόνων του κουβαλάει ο Αγης Στίλβας ,αλλά και και της Μάνης τον περίεργο τρόπο να επιβάλλει την ελληνικότητας της στην ψυχή του .Ο ήρωας δεν υπομένει την μοίρα του ,την προκαλεί ,την αγαπά. Νοιώθει αυτό που είναι ,αυτό που κουβαλάει . Νοιώθει πως αυτό που είναι δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο από αυτό που τον κάνει να υπάρχει .Και το αγαπά όπως αγαπά και τα θραυσμένα κομμάτια της ζωής του .
Ένα ταξίδι η ζωή του και ένας κύκλος που δεν είναι άλλος απο τον κύκλο της  ζωής Ένας κύκλος που διευρύνεται να χωρέσει η ιστορία ,να χωρέσουμε  πολλοί ,να βρεθούμε μαζί με αυτούς που παλεύουν το ίδιο γιατί μόνο συλλογικά μπορούμε να αναζητούμε νοήματα να απαντήσουμε στα υπαρξιακά μας ερωτήματα ,να βρούμε τον βαθύτερο στόχο σαν ψυχές και σαν πολίτες .
Οι αλήθειες του ήρωα μας φέρνουν μπροστά στις δικές μας αλήθειες ,αναλογιζόμαστε ποια η σχέση μας με το συλλογικό γίγνεσθαι ,ποια η σχέση μας με την πατρίδα, ποια τα όρια στις σχέσεις μας με τους Ευρωπαίους και πως διαχειριζόμαστε την ζωή μας ,την ζωή των παιδιών μας ,των παιδιών του κόσμου και με ποιους κανόνες και ποια κριτήρια επιλέγουμε αυτούς που μας ηγούνται.
Στο ΑΚΡΟΝ το ζητούμενο δεν είναι μόνο η πολιτική είναι κυρίως ο πολιτισμός ,η αγάπη για τον άνθρωπο ,για την πατρίδα ,τα οράματα που αντιπροσωπεύουν οι ήρωες πέρα από κάθε πολιτική σκοπιά .
Το ταξίδι στην ιστορία του Μιχάλη Γριβέα είναι πέρα για πέρα αληθινό όσο αληθινές είναι και οι δυνατότητες του λόγου και της ιστορίας να αναπαράγουν την αλήθεια .Το ταλέντο του στην μυθοπλασία, μα κυρίως στην δυναμική του λόγου του άλλοτε τρυφερή ,άλλοτε παραδοσιακή με στοιχεία του δημοτικού τραγουδιού ,άλλοτε λυρική ,ποιητική και άλλοτε βίαια ρεαλιστική μέσα σ ένα ξέφρενο αλλά απόλυτα ελεγχόμενο ρυθμό αναδεικνύει και ταυτόχρονα χτίζει την αλήθεια του αφηγηματικού λόγου το ιστορικό πλαίσιο.
Δεν είμαι ιστορικός για να επεκταθώ περισσότερο στην ανάλυση του πλαισίου απλά καταγράφω τα βιώματα αυτού του ταξιδιού ως αναγνώστρια που με οδηγεί η δυναμική του λόγου του συγγραφέα που φωτίζει την ρότα της ιστορίας περνώντας την Ελληνική σκηνή από χρόνο σε χρόνο αφήνοντας πάνω στο καμβά του αφηγήματος βαριές δέσμες φωτός .Φως που εγκλωβίζει και ορίζει την αναπόδραστη μοίρα όχι μόνο του Αγη Στίλβα που πρόκειται για την μεγαλύτερη σε μέγεθος και σε πρώτο πλάνο εξιστόρηση αλλά και των άλλων ηρώων του
Δίνει πνοή και στρέφει την αμέριστη προσοχή του σε όλους τους δευτερεύοντες χαρακτήρες του πολυπρόσωπου βιβλίου που είναι εξαιρετικά σύνθετοι και σκιαγραφούν με μεγάλη ακρίβεια  ότι  τους καθιστά απολύτως υπαρκτούς καθώς  ο συγγγραφέας δεν εμμένει στον ψυχισμό τους ,στα διλλήματα τους αλλά στην ιστορία και τα ουσιώδη των πράξεων  και των αγωνιών τους .Εμμένει στον κύκλο της ζωής που μπορεί να περικλείει τα μικρά σημαντικά πράγματα που ορίζουν τον άνθρωπο και το συναίσθημα .
Τις σελίδες ωμού ρεαλισμού όπου περιγράφεται ο παραλογισμός και το μάταιο του πολέμου διαδέχονται με απόλυτη φυσικότητα και ίσως σε αντιδιαστολή σελίδες έξοχου λυρισμού των σκέψεων του ήρωα που μας παρουσιάζεται στο πρώτο πρόσωπο εκεί όπου κυριαρχεί το συναίσθημα ,οι βαθύτερες σκέψεις του και ο έρωτας .Ο συγγραφέας καταφέρνει να μας μεταφέρει στα μύχια της ψυχής του .Νοιώθουμε τις σκέψεις ,τους φόβους ,τις μεταπτώσεις, τις αμφιβολίες του τα ερωτήματα που του γεννιούνται .Καταστάσεις οριακές εκεί που η αμείλικτη ενέργεια  των πραγμάτων παύει την ορμή της  μεθυσμένης νιότης ,εκεί όπου η πατρίδα γράφει την ιστορία της και κάθε σελίδα του βιβλίου γίνεται ένας φάρος μνήμης .Στοιχειώνει η ιστορία τον συγγραφέα και αυτή η αρχιτεκτονική του λόγου του της τριπλής αφήγησης ,καταλήγει ρεαλιστικά, αλληγορικά, μεταφυσικά και συγκινησιακά  στις φορτισμένες σελίδες του βιβλίου.
Ο θάνατος ως αρχέγονος θεός- παρουσιάζεται και στην θεογονία του Ησίοδου –εδώ παίζει εξ ίσου σημαντικό ρόλο όχι ως αυτός που απλά κόβει το νήμα της ζωής αλλά ως αυτός που δίνει την ευκαιρία στον ήρωα να απελευθερωθεί σωματικά αλλά παράλληλα να βιώσει μια  μεγάλη αποκάλυψη στο τέλος.
Ο Έρωτας απλώς συμβαίνει ερήμην του ήρωα  και όταν ξεκινά αυτή η θαυμαστή πέρα από κάθε λογική διαδικασία τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει ακόμη και τα στρατόπεδα της φρίκης . Ζωές φυλακισμένες από τους νόμους της ιστορίας και των παραδόσεων της πέτρινης πατρίδας ,μικρές κουκίδες της ίδιας της ιστορίας .Η επώδυνη μοίρα τους ,ο εγκλωβισμός στο στοιχείο χρόνος που δεσπόζει και κάποιες στιγμές συνθλίβει, η αιώνια τραγωδία της χώρας ….δεν είναι άλλο από την συνειδητοποίηση του ανθρώπου πως το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο .
Ένα ανάγνωσμα δύσκολο ,πολυσχιδές και απαιτητικό ,βαθύ  με μεγάλο όγκο αισθημάτων και νοημάτων ,ανοιχτό σε διαφορετικές ερμηνείες ,καθώς η σκέψη του συγγραφεα λειτουργεί σε πολλά επίπεδα που έχεις την εντύπωση πως θέλει να χτυπήσει το μεδούλι της ύπαρξης της ιστορίας. 
Δεν χαρίζεται όταν θέλει να καυτηριάσει την νοοτροπία των Ελλήνων και έτσι όπως περνάει μέσα από την ιστορία του τόπου δημιουργεί  την τοιχογραφία της Ελληνικής ψυχής.
Μέσα από αυτό το πλαίσιο  λοιπόν η πλαστικότητα του λόγου του - που σαν τους παλιούς παραμυθάδες – μας αποσπά την προσοχή από την τραγικότητα από τους δικούς του κακούς δράκους και την στρέφει στην ανθρώπινη πλευρά των πραγμάτων επανατοποθετώντας μέσα από τον ήρωα ,και εμάς, μακριά από όρους που δίχασαν αυτό τον λαό και που συνεχίζουν ακόμα να διχάζουν  καθώς αυτός ο συνταγματάρχης του Ελληνικού στρατού στο τέλος βιώνει ως ψυχή το όραμα των κοινωνικών αγώνων χωρίς διάκριση .Και εδώ φανερώνεται η αγωνία του συγγραφέα να βγάλει τα όνειρα του για το αύριο αυτής της χώρας , αφήνοντας μας στο τέλος του ταξιδιού με μια γλυκιά μελαγχολία σκεφτόμενοι  την ευθύνη για το μέλλον μας Σηματοδοτεί μια άλλη προοπτική στην πολιτική μας σκέψη ,στο πολιτικό μέλλον της χώρας με γνώμονα όχι τόσο πολιτικές αλλά πολιτιστικές αξίες
Κι εδώ αρχίζει η πραγματική ανάγνωση  οι μικρές ανθρώπινες ιστορίες ,εκείνα τα μικρά της καθημερινότητας μας που όμως στέκονται στην μέση μεγάλων επιτευγμάτων και μας χαρίζουν την αίσθηση της πληρότητας .  

Έφη Μαχιμάρη Δεκέμβριος 2016

  

Άρωμα Αιγαίου με την Καίτη Κουλιά

Πριν πολλά χρόνια να ήταν 1995 -1996  με καλέσανε ένα μεσημέρι σε να ρεμπετάδικο στο Παγκράτι στη ΠΑΛΙΑ ΜΑΡΚΙΖΑ..θυμάμαι ακόμα ζούσε ο Ιορδάνης Κοσμίδης όπου θα έπαιζε μαζί με τον Μπάμπη τον Τσέρτο …μαζί τους στο πάλκο ήταν ένα κορίτσι μελαχρινό με μεγάλα εκφραστικά μάτια .Με εντυπωσίασε κατ΄ αρχήν το παρουσιαστικό της , όταν άρχισε να τραγουδά μαγεύτηκα . Συμβαίνει καμιά φορά να αγαπήσεις και να νοιώσεις  έναν άνθρωπο  δικό σου χωρίς να τον γνωρίζεις προσωπικά ..αυτό μου συνέβη εκείνη την ημέρα με εκείνο το κορίτσι με το καθαρό βλέμμα ,το πλατύ χαμόγελο και την βελούδινη φωνή, την Δωδεκανησιακή αύρα .Ήμουν σίγουρη για την συνέχεια της στο χώρο της μουσικής ..μάλλον το ήθελα και προσδοκούσα και δεν έπεσα έξω .Ακολουθησα και εγώ τα μουσικά της βήματα   και προσπαθούσα να μην χάσω βραδιά όπου παρουσίαζε δουλειά της .Βραδιές ξεχωριστές ,ταξιδιάρικες ,βραδιές που έφευγες με την ψυχή μερωμένη .

Συνέντευξη Δημήτρης Μυστακίδης


Νοέμβρης
Δεν είναι άνυδρη αυτή η γη
κι ας είναι ατέλειωτος ετούτος  ο χειμώνας
ένας επαναλαμβανόμενος Νοέμβρης
για αυτήν την πατρίδα που μεγαλώνει
και παλιώνει όμορφα.
Ο Νοέμβρης κρύβει ζωή,
κρύβει μέσα του μυρωδιές έλεγες
καθώς ανηφορίζαμε στην κορφή
περνώντας ανάμεσα στην βαριά νοτισμένη ομίχλη .
Θεία η δύναμη του μήνα,
Την μύριζες, την ένοιωθες
στο λιομαζώμα ,στη μεσοσπορά ,
στον τελευταίο τρύγο
που κόχλαζε στα ρακοκάζανα του Ψηλορείτη.
Νοέμβρης με τις μεγάλες νύχτες τις ,ξελογιάστρες
Ρόδο εκατόφυλλο η ψυχή
άνοιγε τα άνυδρα φύλλα
να γευτεί την μελιτοφόρο λύρα ,
την μέθεξη της παρέας ,
την θαλπερότητα της φωτιάς
την λυτρωτική δύναμη της ρακής στον ουρανίσκο .
Νοέμβρης της μεγάλης εξέγερσης
Κοίτα τι περίεργα πράγματα...
πώς η ιστορία ξεδιαλέγει στιγμές
και τις κλώθει ξανά απο την αρχή
στην άυλη ανέμη του χρόνου
Νοέμβρης και τώρα
άλλος Νοέμβρης
στις μεγάλες του νύχτες
για άλλη μια φορά πορεύονται οι εξεγέρσεις
απ΄ της βροχής του το νερό
και απο των δακρυγόνων τα δάκρυα
κυλάει το όφελος
Μεγαλώνει η ζωή μεγαλώνουν και οι ιστορίες
κι όπως ταξιδεύουμε ταξιδεύουν και αυτές μαζί μας
υλικό πολύτιμο που γραδάρει τις ψυχές
να τολμήσουν ,να διεκδικήσουν ,να ανατρέψουν.
ΑΚΤΟΓΡΑΦΩΝΤΑΣ

Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

Από την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής Ακτογραφώντας!

Και τώρα μαζί ….Ξέρετε όταν με καλούν οι φίλοι να παρουσιάσω τις δουλειές τους είμαι λαλίστατη… όταν όμως πρόκειται να μιλήσω για μένα δεν τα καταφέρνω καθόλου καλά πιστέψτε 

Θα προσπαθήσω όμως γιατί απόψε μου κάνατε την τιμή να είστε δίπλα μου όλοι εσείς οι εκλεκτοί και αγαπημένοι που είχα την τύχη να συμπορευτώ και να μοιραστώ μαζί σας άπειρες στιγμές σε αυτή την ζωή.. έχουμε πλέξει μαζί (σπουδαία λέξη το ‘’μαζι’’ …….του μέλλοντος μας) χρόνια τώρα και ακόμα συνεχίζουμε να πλέκουμε το υφάδι της μνήμης .. φίλοι  καινούργιοι και παλιοί, σύντροφοι, συνάδελφοι, όσοι απομείναμε στην οικογένεια και φυσικά ό Δημήτρης και η Αλεξάνδρα ..ξέρετε είναι αυτά τα δυο ..τα  καλύτερα πεπραγμένα μου .
Με τους περισσότερους από εσάς συμπορευτήκαμε χρόνια και γνωρίζετε την σχέση μου με την ζωή και την πορεία μου μέσα σε αυτή. .Αυτή την σχέση και την πορεία προσπάθησα να ακτογραφήσω σε αυτήν την ποιητική συλλογή. Να ακτογραφήσω αφτιασίδωτα -έτσι όπως αφτιασίδωτη παλεύω να είναι η ζωή μου- τις αλήθειες μου, τους φόβους κάθε συναίσθημα και γεγονός που αναστάτωσε την ψυχή μου και ρίζωσε μέσα της… δημιουργία , έρωτα , επαναστάσεις ,όραμα, ευτυχία , πίκρα , πόνο, μοναξιά , προδοσία ,απώλεια  και όλα αυτά πατώντας και ζώντας σε μια πατρίδα που με μάγεψε το φως της, ο ήλιος ,ο θάλασσα ,τα βουνά της ,τα μικρά λιμανάκια ,οι αυλές της ,οι άνθρωποι που την πατούν, η ιστορία της. Αυτή η συλλογή δουλεύτηκε σε δύσκολους καιρούς και ήρθε  στο φως σε δίσεκτο χρόνο .
Δίσεκτοι καιροί και δύσκολοι για αυτή την πατρίδα και για όλους μας ,με μια κοινωνία εγκλωβισμένη στην ανασφάλεια ,τον φόβο ,τα αδιέξοδα ,την φτώχια ,την ανέχεια ,την προσφυγιά .Υπάρχει μέσα μας  πράγμα ζορισμένο και βουβό που λέει και ο Νιόνιος και ερχόμαστε κάποιοι να το βγάλουμε τους χειμώνες ετούτους τους δύσκολους..Γι αυτό οι διανοούμενοι -και ζητώ συγνώμη για αυτό τον όρο όσο αφορά τον εαυτό μου –οφείλουν να σηκώνουν το μπόι τους στις περιστάσεις και να μάχονται .Μπορεί ένα ποίημα να μην μπορεί να αλλάξει τον κόσμο όμως η τέχνη ,ο πολιτισμός, μας βοηθάει να ζούμε και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια. Η ποίηση έχει την μαγική δύναμη να σε βυθίζει στον πυρήνα της ζωής .Ας την κρατήσουμε ως το τελευταίο οχυρό της ύπαρξης μας
Θέλω να πω ένα ευχαριστώ από καρδιάς σε όλους  εσάς που συμβάλλατε στο να εξελιχθεί  τόσο όμορφα αυτή η βραδιά .Ευχαριστώ τον αγαπητό φίλο Ικαρο Μπαμπασάκη συγγραφέα ,μεταφραστή και Ικαρε χαίρομαι πολύ που συναντήθηκαν οι δρόμοι μας ……
Τον αγαπημένο μου φίλο και έναν από τους σημαντικούς μας ποιητές Γιάννη Σκληβανιώτη
Τον άνθρωπο που με την καθοριστική συμβολή του έδωσε άλλη υπόσταση στο βιβλίο .Έργο εξωφύλλου the spirit  του αγαπημένου και καταξιωμένου εικαστικού Κωστή Γεωργίου .Κωστή σε ευχαριστώ  για την εμπιστοσύνη σου και ....τελικά οι παρέες γράφουν μικρές αλλά ουσιαστικές στιγμές .
Τους δυό αγαπημένους ηθοποιούς που υπηρέτησαν και υπηρετούν την τέχνη διδάσκοντας μας όλα αυτά τα χρόνια το ήθος και την αξιοπρέπεια Γιώργο Αρμένη και Εύα Κοταμανίδου.
Την ταλαντούχα ηθοποιό και τραγουδίστρια Λίνα Ψυχογιού
Την αγαπημένη μου Μάρθα Μεναχέμ που μας ταξιδεύει με τις υπέροχες μουσικές συνθέτοντας πάνω σε ποιήματα μεγάλων ποιητών μας και στίχους αξιόλογων στιχουργών.
Στέλλα Καρύδα ταλαντούχα και φίλη μου ευχαριστώ από καρδιάς.
Την πολλά υποσχόμενη Ιφιγένεια Κορολόγου και τον εξαιρετικό πιανίστα Μάρκο Κώτσια για την σημαντική συμβολή τους στην αποψινή βραδιά          
Βασια Ζήλου ..τι να πω για την Βάσια ..δυο άνθρωποι ευθύνονται που βρίσκομαι σήμερα εδώ  …η Βάσια και ο ποιητής μας  Κωστας Παπαγεωργίου .Η Βασια πρωτοείδε τα ποιήματα μου ένα καλοκαίρι και επέμενε να τα πάμε στον Κώστα …και ξέρετε όταν η Βάσια πιστέψει σε κάτι το παλεύει μέχρι τέλους ,επιμένει και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα ...εγώ κρατούσα σθεναρά ….έως …υποχώρησα …Βάσια ευχαριστώ πολύ για όλα !! και έτσι πήρα τα ποιήματα μου και πήγαμε στο σπίτι του Κώστα .Του τα άφησα τρεμάμενη και έφυγα σχεδόν τρέχοντας.. Κώστα σε ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σου, για τον δρόμο που μου άνοιξες και για τις ασκήσεις θάρρους στα χαμόγελα της μοναξιάς.
Όθωνας Μπικάκης και Ανδρέας Φασάκης δυο σπουδαίοι μουσικοί Ο Οθωνας γράφει νέα ιστορία στους κρητικούς μουσικούς δρόμους και ο Αντρέας ερμηνεύει …η γνωριμία με τα παιδιά μπορεί να μην είναι χρόνων αλλά έχει όλα εκείνα τα μικρά σπουδαία που την εξελίσσουν αγάπη ,θαυμασμό, αλληλοεκτίμηση και φυσικά η αγάπη μας για την Κρήτη και για τα ωραία γενικώς .
Ευχαριστώ τον Σαμμυ Γαβριηλίδη τον εκδότη μου και όλο το τιμ των εκδόσεων που εργάστηκε για την έκδοση του βιβλίου .
Τον φίλο μου  Βασίλη Χατζηιακώβου την ψυχή του polis art αυτού του φιλόξενου χώρου πολιτισμού τον ευχαριστώ για τον συντονισμό της αποψινής βραδιάς,το καλωσόρισμα του και για όλες τις ζεστές βραδιές που μας χαρίζει .
Και τέλος ένα ευχαριστώ από καρδιάς για όλους εσάς τους  σημαντικούς ,δικούς μου ανθρώπους που με τιμήσατε και είστε πάντα δίπλα μου .






Εφη Μαχιμάρη  2016